Ինչ որ բան մեզանում պակաս է, մարվել է մեռոնը հավատքի, ու, մինչդեռ սրբորեն պահել ենք մերանը մեր ոգու ու կամքի, մեր կաթը, կարծես թե, շաղել են խառնածին ու օտար՝ տմարդի, դե, մենք էլ, մեր ձեռքով, ինքնակամ, տխմարին ընտրել ենք, ըստ կարգի։

Դու` ցնորք իմ, երկնագու՜յն իմ երազ, Թևածում ես, օդում պտույտ տալիս, Ես` երկրային մի կին սովորական, Ինչու՞ ես անտեսում, մոտ չես գալիս...

Ապրել աշխարհում՝ հեշտ է և դյուրին, Թե հոգով լինես խոնարհ, սիրով լի, Ամեն ինչի մեջ տեսնես միշտ բարին, Ապրես քո կյանքը դու իմաստալի։

Կանա՛չ իմ տերև, ասա՛ դու ինչու, Աշնան հետ դարձար թափառող գնչու, Թողիր ինձ մենակ կյանքիս մշուշում ՈՒ վաղվա օրս` էլ չե՛ս գուշակում ։

Սրբաքու՜յրս վաղնջական, կնքամա՜յրս հոգետոնի, արցունքախառն արեւի պես, եւ նազելի, հեզ ու արի․․․

Գեղարվեստական և իմաստասիրական մշակույթի մեծախորհուրդ և անկրկնելի ֆենոմեն՝ ՎԻԼՅԱՄ ՍԱՐՈՅԱՆ: Տարիներ առաջ ես նույնիսկ փորձեցի Սարոյանի գրությունների մասին ուսումնասիրություն գրել: Մոտ յոթանասուն մեքենագիր էջ գրելուց հետո, պատռեցի: Շարադրելու ընթացքում զգացի, որ ոչ թե ես եմ նրա բարձունքներում, այլ նրան եմ իջեցնում այնտեղ, որտեղ ես էի: Առհասարակ, աններելի մեղք է, երբ հետազոտողը գրողի նվաճած բարձունքում չէ: Նման դեպքերում հանճարեղ իմացականությունը պարզապես հայտնվում է միջակ հետազոտողի մտավոր կարողությունների սանդղակում, որն էլ նրան ներկայացնում է ի պատկերի յուրում:

Է․Խ․ Վերջակետ։ ԷԴՈՒԱՐԴ ԽԱՐԱԶՅԱՆ 85-ամյա հրաշամանուկը գնաց։

էրդոհանի եթիմները Ճտերի հետ սորոսի՝ Փողոցներում, հանդեսներում՝ Նորից ելել են որսի:

Ես հաճախ եմ մտածում էֆեկտիվության մասին, լինի դա անհատի, ընկերության կամ պետության մակարդակում։ Բիզնես աշխարհում մի հայտնի արտահայտություն կա. «Մշակույթը նախաճաշին կուլ է տալիս ռազմավարությունը»։ Այսինքն, կազմակերպության կամ պետության ներքին մշակույթը միշտ ավելի ուժեղ է, քան ցանկացած ռազմավարություն, որքան էլ որ այն խոստումնալից կամ հիմնավորված թվա։ Սակայն կարևոր է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում «մշակույթն» այս համատեքստում:

Հետո, երբ կապույտ տերեփուկը դաշտում Սմքած կոծոծ դառնա, Եվ քամին սվսվա անկոչ, վայի գույժի ձայնով,- Ավա՜ղ՝ պոետը հեգ ի Տեր մարեց ահա, Վախկոտ բողոք շրթին ՈՒ անընկեր: